In deze blog neem ik je graag mee in mijn verhaal over mijn miskramen die ik vlak na elkaar in 2008 heb ervaren. Hoe is het gegaan en hoe ben ik er mee omgegaan.
Ik had nachtdienst en op 6 juni 2008 sliep ik overdag bij mijn moeder omdat er bij ons in de buurt werd gebouwd. Ik was 5 weken zwanger en wist het nog maar net. Wat was het bijzonder dat we dit mochten ervaren. Wat een mooie fase was het en we zagen al alles voor ons ondanks dat het nog maar zo pril was. We mochten vader en moeder worden en waren helemaal in de zevende hemel. Wat een geluk dat het zo snel was gelukt.
Opeens werd ik wakker met hevige kramp. Na het toilet zakte het weer. Mijn moeder wist nog niet eens dat ik zwanger was! Een aantal uren later toen ik weer thuis was, was er opeens een gevoel. Alsof er iets uit moest. Op het toilet hoorde ik een plons en daar zag ik iets liggen. Was het een stolsel? Toen ik goed keek wist ik meteen wat het was en pakte ik het uit het water.
Ik keek ernaar
Ik hield het vast en maakte het schoon
Alle hoop verdween
Ik wist wat dit betekende
Dit had het begin van een mensenleven kunnen zijn. Wat een volmaakte vorm had het al. Alles was precies zoals ik ooit had gezien in de medische boeken. Zo klein en toch al zo compleet.
Ik deed het in een bakje met water en belde de verloskundige. Nog maar nauwelijks was het gestart en nu alweer voorbij. Kon het zo snel gaan? Wat een verdriet. Wat een leegte. Hoe kon dit gebeuren? Niemand wist er van en dat wilden we ook zo houden.
Ons leven ging door. Het was gewoon pech en doordat ik het met niemand deelde, bleven de emoties in mijn lichaam verstopt. Ik ging gewoon weer werken en stopte het weg. Ik zei zelfs nu tegen mijzelf: het was nog maar zo pril. Het was ons verlies en dat bleef bij ons.
We zouden het gewoon weer proberen maar ja, zou het opnieuw lukken? Ik was er niet meer zo zeker van. Eerst zien en dan geloven. Tot ons grote blijdschap werden we weer snel zwanger en opnieuw hielden we het stil. Dat was toen onze manier. Het was ons geheim en pas als we 12 weken hadden gepasseerd zouden we het delen. Alleen onze ouders wisten het.
We hadden een reis gepland naar Canada in een camper. Om mij gerust te stellen kreeg ik een vroege echo met 5-6 weken en het was echt waar! Het leefde. Dus gingen we op vakantie. Met ons drietjes vlogen we heen. Zo bijzonder om dat met elkaar te delen terwijl het echt ons geheim was.
De reis startte prachtig tot ik af en toe bloedverlies kreeg. Niet heel veel maar elke keer als ik naar het toilet ging, was ik bezorgd en was het een stressvol moment. Zou het doorzetten of was het puur innesteling. Ik las alles wat ik erover kon vinden om te begrijpen wat er gebeurde en wat ik eraan kon doen. De onbezorgde reis veranderde opeens in iets heel anders. Ik wilde vertrouwen.
Tot we op een National Park stonden, zonder voorzieningen, in de middel of nowhere, waar ik intense krampen kreeg. Ik was toen 8 weken zwanger en het was 28 september 2008. Ik wist dat het mis was maar hoe nu verder? We zijn naar een lokale kliniek gereden en neem van mij aan, dat was helemaal geen pretje. Elke beweging van de camper zorgde voor kramp. In de kliniek maakten ze een inwendige echo en bevestigden ze dat ik ontsluiting had en een miskraam zou krijgen. Het was heel onwerkelijk en ik bleef nuchter want ik wist nog niet precies wat er zou komen.
Die avond begon het echt. Ik kreeg steeds meer kramp die uiteindelijk weeën werden. Daar lag ik dan, in een camper, in Canada, duizenden kilometers van huis. Samen met Bas. Dit was zo anders dan de vorige keer. Het deed echt pijn en ik kreeg steeds meer weeën. Toch maar naar het toilet. Zo’n klein hokje in de camper waar je nauwelijks alleen in kan zitten. Opeens werd het zwart voor mijn ogen en werd ik zonder enig idee van tijd weer wakker en deed Bas zijn best mij vast te houden zodat ik niet zou vallen. Ik wist dat het voorbij was.
Deze keer heb ik het lichaampje niet kunnen zien. Ik had het zo graag willen aanraken maar dat was niet mogelijk. Het was in de opvang-tank van de camper terecht gekomen. Kon het er echt niet uitgehaald worden? We hebben nog alles bedacht wat we hadden kunnen doen maar het was echt nog mogelijk en we hebben het daar achter gelaten. Dat voelde heel onwerkelijk.
Omdat een miskraam echt een bevalling is, ook al is het nog maar 8 weken oud, had ik pijn en kramp, kon ik niet goed lopen en verloor ik veel bloed. We konden dus niet meer samen wandelen, het land bekijken en ik bleef vaak alleen achter in de camper. We belden onze ouders om dit met ze te delen. De vakantie stond opeens in het teken van het herstellen van een miskraam en maakten we kennis met de medische wereld van Canada. Konden we wel naar huis vliegen met mijn bloedverlies? Dat mag niet dus werd ik uiteindelijk weer onderzocht en leerden we het Canadese zorgsysteem kennen. In Nederland hebben we huisartsen maar daar ga je gewoon naar de SEH en zaten we 6 uur te wachten om te horen dat we de volgende dag weer terug mochten komen voor een echo. Het was inmiddels middernacht en we hadden geen camperplaats om te overnachten. Daar ga je dan midden in de nacht, op zoek naar slaapplek om de volgende dag in alle vroegte weer terug te gaan naar het ziekenhuis. Opnieuw moesten we wachten ondanks onze afspraak. Mijn baarmoeder was leeg en we mochten vliegen. Uiteindelijk nam het bloedverlies gelukkig af en konden we met onze geplande vlucht naar huis.
Wat een vakantie had mogen zijn vol liefde en mooie herinneringen veranderde in iets heel anders. We gingen weg met ons drietjes en kwamen met ons tweetjes terug. Leeg en vol emoties.
Niemand wist dat ik zwanger was en ook deze miskraam deelde ik met niemand. Het was ons proces, ons verlies. Pas 12 jaar later ben ik echt gaan rouwen om deze twee kinderen die in energie even bij mij zijn geweest om daarna mij weer los te laten. Om mij te leren dat controle niet bestaat, dat niks maakbaar is en ik mij mag overgeven aan het leven en wat het leven mij te bieden heeft. Ik heb zo veel mogen leren van hun korte fysieke aanwezigheid in mij. Inmiddels weten we dat elke zwangerschap voor altijd in ons lichaam achterblijft in onze cellen. Of ze nu wel of niet geboren worden als levende kinderen. Ze zijn voor altijd in ons lichaam aanwezig.
Dank jullie wel lieve hemelkinderen dat jullie bij mij zijn geweest. Ik heb het voorrecht om 5 kinderen te hebben. Twee om van te houden en drie om voor te zorgen.
Zo veel vrouwen krijgen te maken met miskramen toch blijft het nog een taboe om er over te praten. Om er ruimte voor te nemen echt te rouwen. Je lichaam zit vol hormonen en opeens ben je weer alleen. Al je mooie toekomstplannen verdwijnen met het verlies van je zwangerschap. Ik heb het niet gedeeld en weet nu hoe belangrijk het is om dat WEL te doen. Om er over te praten, om er ruimte voor te nemen om te rouwen. Ik ging maar door en ben na 5 zwangerschappen volledig onderuit gegaan. Ik kreeg een flinke burnout. Zo werd het gelabeld maar achteraf weet ik nu dat ik eigenlijk nooit het verlies om mijn eerste hemelkinderen had gerouwd. Pas 12 jaar later gaf ik daar ruimte aan. Rouw ken geen tijd. Het is nooit te laat om te rouwen. Verlies wil gevoeld worden dus geef het de ruimte. Geef anderen de ruimte om je te steunen.
Raakt dit verhaal jou en wil je jouw ervaringen delen? Ik ben maar een berichtje van je verwijdert.
NewMoon.nu Coaching
Marije Binnekade
Oeverzeggeweg 48
Heerhugowaard
Tel: 06 23 55 16 52