Als de zomer je terugbrengt naar je gemis – over vakanties en het verlangen naar samen.

Elke zomer opnieuw gebeurt het:
Auto’s worden ingepakt, dakkoffers vastgezet, kinderen lachen vol opwinding. Buren vertrekken één voor één richting vakantie, het wordt stiller in de straat. De ene auto na de andere rijdt weg, op naar een bestemming vol zon, avontuur en samenzijn.

En jij voelt elke keer diezelfde steek in je hart.

Want dit was ooit jouw leven. Samen op pad met je gezin, partner, ouders, opa en oma, broers, zussen of je beste vriend(in). Zoveel herinneringen, zoveel liefde, zoveel vertrouwdheid. Maar nu is dat ‘samen’ niet meer vanzelfsprekend. Er is opeens een leegte. Een gat op die ene plek in je hart waar ooit iemand woonde.

Misschien dacht je dat het beter ging. Dat je het verdriet steeds beter kon dragen. En dan komt er ineens zo’n trigger. Zo’n moment waarop je voelt: het doet nog steeds pijn. Misschien zelfs net zoveel als in het begin. Je wilt het negeren, sterk zijn, gewoon doorgaan. Maar je lichaam laat dat niet toe. Je voelt het. Alles in jou weet: ik rouw.

Vakantie als spiegel van verlies

Vakantie staat voor veel mensen symbool voor genieten, rust, plezier, nieuwe herinneringen maken. Maar voor wie rouwt, kan diezelfde periode confronterend en eenzaam voelen. Want hoe kun je meegenieten als jouw hart juist nu zwaar voelt?
Misschien is dit je eerste vakantie zonder die ander. Of juist de zoveelste zomer waarin je merkt: het zal nooit meer zijn zoals het was.

En dan rijst de vraag: mag ik dit voelen? Mag ik hierover praten, terwijl anderen volop genieten? Wil ik de sfeer niet bederven? Wil ik niemand tot last zijn met mijn verdriet?

Misschien wil je niets liever dan even je verhaal kwijt. Gewoon even zeggen: “Ik mis je.” Maar de woorden blijven steken. Je pakt de telefoon niet. Je zegt niets. En toch is dat verlangen er: iemand die luistert, zonder te oordelen of te fixen. Iemand die gewoon naast je zit, in het rauwe midden van jouw rouw.

Wat kun je doen om de zomer iets draaglijker te maken?

Als jij je herkent in dit verhaal, weet dan dat je niet de enige bent. En nee, je hoeft het niet alleen te dragen. Hieronder deel ik vijf manieren om deze zomer iets zachter te maken voor jezelf:

1. Gun jezelf een ander tempo

Laat het moeten genieten los. Je hoeft niet mee in het tempo van de vakantievreugde van een ander. Sta jezelf toe echt even tijd voor jezelf te nemen. Neem ruimte voor wat jij nodig hebt – ook als dat betekent dat je je terugtrekt of juist iets totaal anders doet dan je gewend was.

2. Maak bewust ruimte voor je verdriet

Je mag voelen wat je voelt. Schrijf je gedachten op, praat met iemand die je vertrouwt, of neem een moment om stil te staan bij je gemis. Erkennen dat het er is, is de eerste stap en zorgt ervoor dat je het minder zwaar ervaart..

3. Verbind je opnieuw met kleine momenten

Misschien zijn grote vakanties nu te veel. Maar een wandeling in de natuur, een boek in de zon, of een avond op een rustig terras kunnen ook betekenisvol zijn. Dit kan je alleen doen of juist met iemand die op dit moment ook verlangt naar verbinding of er graag voor je is. Zoek niet naar het oude geluk, maar naar iets kleins dat nu goed voelt. Maak nieuwe herinneringen.

4. Bespreek je gevoelens met iemand die echt luistert

Durf die ene vriend(in) of vertrouwenspersoon te bellen. Je hoeft niets op te lossen en zij hoeven ook niks te fixen. Alleen maar te luisteren waardoor jij kan zeggen waar je staat. Dat zal al opluchten. Voel je niet te veel. Wat als een ander bij jou zou komen met deze vraag in een gelijkende situatie, zou jij er voor hen willen zijn? Veel mensen weten niet zo goed wat ze voor je kunnen doen, geef daarom aan wat je nodig hebt. Je zal merken hoe veel duidelijkheid dat geeft en hoe fijn dat is voor allebei. En als je niemand hebt die die ruimte echt biedt: zoek een professional die dat wél kan.

5. Wees mild als het verdriet je overspoelt

Rouw komt in golven. Soms onverwacht. Door een foto, geur, reclame, verhaal. Het kan je opeens overvallen. Dat is volkomen normaal. Je doet het niet fout. Er bestaat namelijk geen goede manier van rouwen. Alleen jouw manier. Je hoeft jezelf dus ook niet te ‘fixen’. Elk gevoel dat zich aandient, wil slechts even gezien en gevoeld worden. Sta jezelf even toe om daar te zijn en merk wat er in je lichaam gebeurt als het er even mag zijn. Duw het dus niet weg maar laat het juist toe.

Rouwen doe je zelf maar hoef je niet alleen te doen

Misschien voel je aan alles: ik loop vast. Je merkt het aan je lichaam, je stemming, je energie. Als dat zo is, weet dan dat je welkom bent. In jouw tempo, op jouw manier.

Ik ben er om naar je te luisteren, zonder oordeel.
Zonder haast.
Zonder dat je iets hoeft te ‘presteren’.

Wil je eens praten? Maak dan een vrijblijvende belafspraak.
Want jouw verhaal verdient ruimte.
En jij hoeft dit niet alleen te doen.

Liefs Marije